Ο θάνατος του 65χρονου πολιτικού μηχανικού Παναγιώτη Κουμαντάνου από ατύχημα στον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού αποκάλυψε μια πολύ συγκινητική ιστορία που ξεκινάει από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου και φτάνει ως την χθεσινή ημέρα που σφραγίστηκε με ένα ανθρώπινο δράμα, μια τραγωδία.
Ο άτυχος μηχανικός (πρώτη ανάρτηση) ήταν παιδί της πιο σκληρής και ανάλγητης εποχής για την σύγχρονη Ελλάδα.
Οι γονείς του συμμετείχαν ενεργά στην αντίσταση, χαρακτηρισμένοι αριστεροί άρα επικίνδυνοι άνθρωποι για το μετεμφυλιακό καθεστώς υποχρεώθηκαν να ξεσπιτωθούν ,να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντα τους ,να χαρακτηριστούν ανεπιθύμητοι στην ίδια την πατρίδα τους και να εκδιωχτούν από τον τόπο τους.
Με ένα μωρό στη κοιλιά η μητέρα του Παναγιώτη κίνησε για το εξωτερικό ως καταδιωκόμενη γιατί ήταν εθελόντρια νοσοκόμα στην Αντίσταση, αυτή και ο σύζυγος της.
Επέλεξαν να πάνε στην Πολωνία μέσω Αλβανίας. Εκεί η μητέρα γέννησε το πρώτο της παιδί και μετά από λίγες ημέρες μέσα από χίλιες δυσκολίες και ανείπωτη ταλαιπωρία έφτασαν στον τελικό προορισμό τους την Πολωνία.
Στη ξένη γη κατάφεραν να ριζώσουν για πολλά χρόνια, απέχτησαν άλλο ένα παΐδι και τα δυό έκαναν σπουδές σε Πολωνικά σχολεία και Πανεπιστήμια , ο Παναγιώτης έγινε μηχανικός.
Τα χρόνια πέρασαν, στην Ελλάδα ήρθε η μεταπολίτευση και τότε οι βίαια ξενιτεμένοι στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έλληνες, όσοι το επιθυμούσαν, γύρισαν πίσω . Έτσι έκανε και η οικογένεια Κουμαντάνου.
Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, ο γιος αναγνώρισε τις σπουδές του και εργάστηκε ως μηχανικός εκεί . Πολλές φορές επισκέπτονταν και το χωριό των γονιών του που δεν είχε γνωρίζει ποτέ στα παιδικά του χρόνια.
Εκεί υπήρχε και ένα οικόπεδο ,ότι τους είχε απομείνει από τις δημεύσεις και καταπατήσεις των περιουσιακών στοιχείων των αριστερών μετά τον εμφύλιο πόλεμο και αποφάσισε να κάνει ένα σπίτι για διακοπές και μελλοντική μόνιμη κατοικία όταν θα έπαιρνε την σύνταξη.
Κι επειδή η ώρα αυτή πλησίαζε τελευταία έρχονταν πιο συχνά και επιτηρούσε την κατασκευή του σπιτιού του, άλλοτε μόνος κι άλλοτε με τα δυο παιδιά του ,επίσης μηχανικοί κι αυτοί. Αυτό έκανε και χτες το πρωί ,μαζί με έναν συνεργάτη του από την Αθήνα και δυο εργάτες από το χωριό πήγαν να συνεχίσουν τις εργασίες.
Ο μηχανικός ανέβηκε στη σοφίτα για να ελέγξει μια γυψοσανίδα, πάτησε στην άκρη και αυτή υποχώρησε. Αποτέλεσμα ο 65χρονος να πέσει και να χτυπήσει με το κεφάλι στο τσιμεντένιο δάπεδο του ισογείου.
Το χτύπημα αυτό ήταν μοιραίο σχεδόν ακαριαία βρήκε το θάνατο , εκεί στο σπίτι που δεν πρόλαβε να κατοικήσει έσβησε μαζί του και το όνειρο μιας ζωής ,το όνειρο να ζήσει τα στερνά του χρόνια στη γη των γονιών του, τη γη που δεν τον άφησαν οι καταστάσεις της εποχής να πατήσει σαν παιδί γιατί οι γονείς του ήταν persona non grata!
Ο άτυχος μηχανικός (πρώτη ανάρτηση) ήταν παιδί της πιο σκληρής και ανάλγητης εποχής για την σύγχρονη Ελλάδα.
Οι γονείς του συμμετείχαν ενεργά στην αντίσταση, χαρακτηρισμένοι αριστεροί άρα επικίνδυνοι άνθρωποι για το μετεμφυλιακό καθεστώς υποχρεώθηκαν να ξεσπιτωθούν ,να εγκαταλείψουν τα υπάρχοντα τους ,να χαρακτηριστούν ανεπιθύμητοι στην ίδια την πατρίδα τους και να εκδιωχτούν από τον τόπο τους.
Με ένα μωρό στη κοιλιά η μητέρα του Παναγιώτη κίνησε για το εξωτερικό ως καταδιωκόμενη γιατί ήταν εθελόντρια νοσοκόμα στην Αντίσταση, αυτή και ο σύζυγος της.
Επέλεξαν να πάνε στην Πολωνία μέσω Αλβανίας. Εκεί η μητέρα γέννησε το πρώτο της παιδί και μετά από λίγες ημέρες μέσα από χίλιες δυσκολίες και ανείπωτη ταλαιπωρία έφτασαν στον τελικό προορισμό τους την Πολωνία.
Στη ξένη γη κατάφεραν να ριζώσουν για πολλά χρόνια, απέχτησαν άλλο ένα παΐδι και τα δυό έκαναν σπουδές σε Πολωνικά σχολεία και Πανεπιστήμια , ο Παναγιώτης έγινε μηχανικός.
Τα χρόνια πέρασαν, στην Ελλάδα ήρθε η μεταπολίτευση και τότε οι βίαια ξενιτεμένοι στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης έλληνες, όσοι το επιθυμούσαν, γύρισαν πίσω . Έτσι έκανε και η οικογένεια Κουμαντάνου.
Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, ο γιος αναγνώρισε τις σπουδές του και εργάστηκε ως μηχανικός εκεί . Πολλές φορές επισκέπτονταν και το χωριό των γονιών του που δεν είχε γνωρίζει ποτέ στα παιδικά του χρόνια.
Εκεί υπήρχε και ένα οικόπεδο ,ότι τους είχε απομείνει από τις δημεύσεις και καταπατήσεις των περιουσιακών στοιχείων των αριστερών μετά τον εμφύλιο πόλεμο και αποφάσισε να κάνει ένα σπίτι για διακοπές και μελλοντική μόνιμη κατοικία όταν θα έπαιρνε την σύνταξη.
Κι επειδή η ώρα αυτή πλησίαζε τελευταία έρχονταν πιο συχνά και επιτηρούσε την κατασκευή του σπιτιού του, άλλοτε μόνος κι άλλοτε με τα δυο παιδιά του ,επίσης μηχανικοί κι αυτοί. Αυτό έκανε και χτες το πρωί ,μαζί με έναν συνεργάτη του από την Αθήνα και δυο εργάτες από το χωριό πήγαν να συνεχίσουν τις εργασίες.
Ο μηχανικός ανέβηκε στη σοφίτα για να ελέγξει μια γυψοσανίδα, πάτησε στην άκρη και αυτή υποχώρησε. Αποτέλεσμα ο 65χρονος να πέσει και να χτυπήσει με το κεφάλι στο τσιμεντένιο δάπεδο του ισογείου.
Το χτύπημα αυτό ήταν μοιραίο σχεδόν ακαριαία βρήκε το θάνατο , εκεί στο σπίτι που δεν πρόλαβε να κατοικήσει έσβησε μαζί του και το όνειρο μιας ζωής ,το όνειρο να ζήσει τα στερνά του χρόνια στη γη των γονιών του, τη γη που δεν τον άφησαν οι καταστάσεις της εποχής να πατήσει σαν παιδί γιατί οι γονείς του ήταν persona non grata!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου